bergen en bergen

Hehee!
Hier weer even een berichtje. De laatste keer dat ik geschreven had waren we in Uruguay. De dag er naar zijn we nog naar Cabo Polonio geweest, een klein en geïsoleerd hippie dorpje een paar uur verder. Na wat gehaast stonden we mooi op tijd in de bushalte voor de bus, na dat er letterlijk tientallen bussen waren gepasseerd hebben we het na een uur wachten opgegeven dat onze bus nog zou komen. Terug in het hostel raden de twee meisjes waar de we die avond daar voor mee hadden gegeten en geborreld om gewoon te liften. En omdat de volgende bus uren later zou gaan, was dat onze enige optie… En de eerste pick-up nam ons gelijk al een stukje mee. Op de grote weg was het wat lastiger, en nadat er veel mooie en luxe pick-ups waren gepasseerd, stopte een boer met zijn rode pick-up, niet luxueus maar al 40 jaar oud en vol gas kon die al lang niet meer. Dus we zijn mooi verder getuft, terwijl iedereen ons inhaalde vertelde hij over zijn koeien - voor melk en vlees 240 stuks - en zonen…
Onze volgende chauffeur begon gelijk over XTC toen ik zei dat ik uit Nederland kwam, altijd leuk als je daar mee wordt geassocieerd. Maar hij hield er wel van. En tja toen, toen stonden we in de middle of nowhere. Na lang wachten was er weer een oude rammelbak die ons verder heeft genomen. En na nog een lift van een jonge Argentijn, eindelijk een normale auto, zijn we er uiteindelijk gekomen. In een 4x4 truck zijn we toen door de duinen naar Cabo Polonio gereden.
De volgende dag beetje geralext in het hostel en ’s avonds de bus genomen naar Montevideo. Grappig om te zien dat iedereen de buschauffeurs kent, bij een winkel roept hij zijn bestelling door en op de terugweg staat er iemand klaar met zijn eten of hij geeft een passagier geld om wat voor hem in de winkel te halen.
Maandag hebben we over de boulevard gelopen, maar er was verder weinig te beleven. Dus het was niet erg toen we ’s avonds weer de bus namen naar Colonia, waar vandaan we de boot terug zouden nemen. Die avond ontmoette we David en Norris weer die de zelfde boot zouden nemen. We kwamen in het midden van de nacht aan en alle stations waren gesloten dus we konden niet ergens ons slaapzakje uitrollen. Dus toen maar op zoek naar een café om wat te eten en de tijd door te komen. Om 5:30 voerden we dan eindelijk weer terug naar BA. Dinsdag verder wat inkopen gedaan en bij geslapen. Want woensdag zouden we al om 6 uur vliegen, dus weer een kort nachtje. Maar het was het waard toen we om half 10 dan in Ushuaia landen. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was gelijk al super. In het hostel troffen we een over enthousiaste gastvrouw aan. Julia en ik wilden het liefste neer ploffen op de eerste de beste bank na twee nachten met weinig slaap. Maar dat kregen we er niet doorheen, wat de zon scheen en het was warm, en dat gebeurde niet vaak. Dus toen maar een taxi genomen naar een gletsjer en omhoog gesjouwd. Het was zeker erg mooi door het mooie weer, dus maar goed dat we zijn gegaan. Donderdag zijn we naar het nationaal park geweest. En als echte toerist hebben we 3 enorme stempels laten zetten in ons paspoort in het meest zuidelijke postkantoor ter wereld. Jaja. Nu heb ik dus twee enorme pinguïns in mijn paspoort, nogal gênant bij een grenscontrole. Toen we even halverwege gingen lunchen viel er nog een Chinees op z’n knieën voor ons neer om te vragen waar hij een taxi kon krijgen, misschien wist hij niet dat in een natuurpark was “in het einde van de wereld”. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn, het was erg grappig. En toen ik hem nadeed is m’n broek gescheurd, chinezen en bad karma. Vrijdag zijn we naar de andere kant gegaan van Ushuaia om naar een lagune te wandelen. De wandeling was erg mooi, maar erg nat. Een uur voor het einde stopte de markering en was het een weg zoeken tussen al de waterige stukken en we verwachten na elke heuvel dat de lagune daar zou zijn…. Julia is nog tot haar knieën weg gezakt, maar uiteindelijk hebben we het gehaald. ’s Avonds heeft Julia me uit eten genomen, omdat ik natuurlijk ook nog jarig was vandaag!
Zaterdag hebben we de bus genomen naar Puerto Natales in Chili. Halverwege uit de bus voor Argentijnse grenscontrole, weer in de bus, 20 minuten later weer uit de bus voor de Chileense grenscontrole. Ze houden hier nogal van stempeltjes in m’n paspoort zetten. Zondag gingen we ons dan voorbereiden op onze tocht in Torres del Paine. Boodschappen doen, kampeerspullen huren. Uiteindelijk voor alle dagen snelkook noodles, havermout, gedroogd fruit, en mueslirepen. Hmm…..We besloten om de eerste dag samen met Norris en David op te trekken en daarna het lange circuit te lopen, de meer bekende trek in Torres is de W-trek die 3 dagen korter is.
Nou en maandag begon gelijk al goed. Met een enorme koppijn stond ik op en bij de eerste hap van m’n ontbijt stond ik al buiten om over te geven. Dat beloofde wat voor vandaag. Uiteindelijk vertrokken we met onze tassen die rond de 20 kilo wogen. Een stuk zwaarder dan gehoopt. We hadden amper kleren bij ons, het eten voor 8 dagen was het meeste gewicht. In het park hadden we dan afgesproken met David en Norris. En na de busrit kon onze tocht dan beginnen. De trail was gelijk al behoorlijk stijl. Ik vond het nog wel te doen, maar voor Julia was haar tas te zwaar. Dus de eerste dag langzaam aangedaan, we hadden toch voldoende tijd.
En aan het begin van de avond hadden we uit eindelijk de torens (de torres) bereikt. ’s Avonds heeft Julia veel van haar luxe (oftewel lekkere) eten weg gegeven aan de jongens, dus de tweede dag ging al beter. De jongens waren eerder vertrokken dus vandaag gingen we met zijn tweeën verder. Het was een lange dag maar niet al te moeilijk. Omdat het voor Julia tegenviel en het mij niet zoveel uitmaakte toch maar besloten om de W te lopen, en dan konden we altijd nog de andere dag lopen. De meeste nachten stonden we op gratis campings waar alleen 1 ranzige wc (of meer een gat in grond) was en voor de rest niets. We konden niet eens afwassen. Dus ’s ochtends hadden we havermout met een vleugje van ons avondeten daarvoor. Maar goed alles went. De derde dag was voor mij de zwaarste dag, m’n tas leek zo zwaar. En ik had zere plekken op m’n heupen van het aansnoeren van m’n tas. Maar we hoefden niet zo ver, we bleven deze keer 2 nachten op dezelfde camping zodat we zonder tassen omhoog konden lopen, naar de Franse Vallei. De andere dag weer naar een andere camping en kon ik eindelijk douchen!!! De dag er na naar een gletsjer gewandeld en daar weer gekampeerd. Zaterdag zouden we dan weer terug gaan naar Puerto Natales. Na dagen van mooi weer waar we zo´n geluk mee hadden gehad. Kregen we die dag toch wat mee van echt Patagonisch weer. Het waaide zo hard dat de windstoten je gewoon meesleurde. Toen we op de camping aankwamen waren er nogal wat tentjes waar de stokken op de verkeerde plekken na buiten staken. De grootste pechvogels was een koppel die hun tentje met stokken en al de bergen in zagen vliegen, en de hele camping genoot mee. Gelukkig hoefden wij niet te kamperen…. Tenminste dat dachten we. Toen de boot met de eerste lading mensen na 5 minuten weer terug kwam bleek dat de golven te hoog waren voor de boot waardoor het water maakte. Dus toen toch maar onze tent opgezet. Zoals altijd haalde we ons eten uit onze tassen en legden dat in de tent of hingen het in een boom. Midden in de nacht maakt Julia mij wakker omdat ze iets over haar slaapzak voelt lopen. Bleek er een muis in onze tent te zijn. Na wat sprintjes getrokken te hebben in m´n slaapzak op de vlucht voor de muis hadden we hem eindelijk gevangen in m’n vuilniszak met eten. En die hebben we toen zo ver mogelijk uit de tent gegooid met de rest van ons eten. En m´n laatste chocola in een bidon gestopt, er zijn grenzen…
Bleek dat de muis een gat had gevreten in onze tent. Met onze “Spongebob-mascotte-pleisters” hebben we het gat gedicht. En de muizen hebben buiten onze tent genoten van mijn pinda’s.
Zondag dan wel de boot terug kunnen nemen. En maandag gelijk de bus genomen naar el Calafate. Hier zijn we naar de gletsjer Perito Moreno geweest. Erg mooi, maar wel iets te toegankelijk gemaakt voor massatoerisme, maar dat had ik al verwacht. Verder nog een dag je geralext in el Calafate waar verder niets te doen was naast allerlei souvenirwinkels. Donderdag hebben we de bus genomen naar El Chalten. En klein dorpje tussen de bergen. Er was nog geen normale supermarkt laat staan een pinautomaat. De eerste dag een korte wandeling gemaakt naar een gletsjer met een meer. Vrijdagavond gingen we weer met tent en al de bergen in om te kamperen. Maar minder heftig dan Torres want de wandelingen waren een stuk korter. Zaterdag hebben we onze tent onder Fitz Roy opgezet, en zijn we omhoog gelopen. Na een behoorlijk klim was ik dan eindelijk aan de voet van de gletsjer, en het was echt super mooi met een groot helder blauw meer er voor. En zondag nog een andere korte wandeling gemaakt.

Maandag was het dan eindelijk tijd voor Ruta 40. De beroemde en beruchte ‘snelweg’ van Argentinië. We gingen naar el Bolson. Dat betekende 33 uur in de bus, en dan geen luxe maar gewoon een standaard touringcar zonder airco. We vertrokken ’s avonds en al snel waren we op ruta 40. Dat was gemakkelijk te merken omdat de weg niet verhard is, maar gewoon een veredeld grindpad. En ik had niet het idee dat de chauffeur altijd zo goed wist waar ie mee bezig was. ’s Nachts stond hij bijna voor elke t-splitsing stil om te kijken welke kant we op moesten. En ’s ochtend werd er dan ook gekeerd om weer een stuk terug te rijden. Nog iets leuks waren roosters in de weg, dat betekende de hele tijd afremmen en optrekken. Terwijl ik in de 33 uur letterlijk 1 koe heb gezien. Dat was dan ook het enige wat ik heb gezien, want er groeien hier zelfs geen bomen. Maar we hebben het overleefd. En woensdagochtend werden we hartelijk ontvangen in ons hostel in el Bolson, het hippie dorpje van Argentinië. Hier ’s middags aan het meer gelegen. Donderdag hebben we een relaxt dagje van gemaakt en zijn we naar de markt geweest waar allerlei zelfgemaakte dingen werden verkocht zoals jam, bier, wollenveste. En hebben we wat souvenirs ingeslagen. Vrijdag met een Duits meisje en Argentijnse jongen die in ons hostel verbleven een wandeling gemaakt naar een canyon. Op de terug weg bij een berghut gestopt om wat te drinken en eten. Als of de tijd er had stil gestaan , overal schapenvachten het douchewater werd verwarmd met een vuur en alles was van hout gemaakt. Terwijl wij rustig wat aan het drinken waren haalde de gastheer een halve geit uit een vuilniszak voor het avondeten. Toen we naar z’n geiten vroegen vertelde dat hij er geen meer had, ik vraag me af waarom…. Toen we weer beneden waren en de taxi terug wilden nemen bleek die er niet te zijn, dus de vrouw van de supermarkt heeft ons terug gereden. Haar auto deed het beter op de grindpaden bleek toen we op de verharde weg kwamen, de wielen slingerden mooi. En zaterdag was het al weer tijd om verder te gaan. Wel jammer want het was een erg leuk plaatsje. Onze reis zou gaan naar Bariloche…

Dat was het weer, ik zal wat sneller weer een bericht plaatsen.

Alles verder ook goed in Nederland?

Groetjes Marit

http://www.mijnalbum.nl/Album=BCBKJOOE