Van meren naar woestijn

Hallo!

De vorige keer zei ik dat ik wat eerder zou schrijven. Maar goed, dat is dus niet echt gelukt. De tijd gaat erg snel. En er is altijd zoveel te doen, dat ik een update maar steeds verder naar voren schuif. Ik ben nu in het noorden van Chili en morgen neem ik de bus naar La Paz in Bolivia. Tja, ik heb net een uur geleden m’n plannen voor de zoveelste keer omgegooid. Vooral omdat ik mijn terugticket ga veranderen, dus ik vlieg niet vanaf Buenos Aires naar huis maar vanaf Lima. Dus dan heb ik nog wat meer tijd in Peru. En hoef ik geen uren (beter gezegd dagen) in de bus terug naar Buenos Aires te zitten.
Afgelopen maand veel afwisseling van landschap gehad. Aan het begin van de maand was ik Bariloche, wat in het merendistrict ligt, en afgelopen week in de Atacama woestijn geweest.

Vanaf El Bolson zijn we dus naar Bariloche geweest, het ‘Zwitserland van Argentinie”. In deze omgeving hebben Maxima en Willem-Alexander ook een vakantiehuis. Geen verkeerde plek. Zaterdag zijn we gelijk maar naar een uitkijkpunt geweest. Het is één van de mooiste panaroma’s volgens National Geographic. En het was ook beter verwacht, overal waar je keek was water en eilanden. Zondag zijn we meer actief geweest en hebben we mountainbikes gehuurd. Die bergjes op viel toch nog wel een beetje tegen. Onderweg nog een stop gemaakt, en het eerste wat ons binnen opviel was de haarkleur…. We waren midden beland in een verzorgingshuis uitje. Daar liepen wij dan in onze sport outfit. De ouderen vonden het helemaal geweldig en als snel werden we omringd door iedereen. Op een gegeven moment begonnen ze allemaal door elkaar te roepen“ik heb een zoon in Nederland”, `Maxima heeft een vakantiehuis hier`……. Met trillende handen werden er foto’s gemaakt en had ik een fan die mij geweldig knap vond. Ik was blij toen hun bus vertrok.
Dinsdag moest ik na een maand afscheid nemen van Julia. Zij ging naar Lima gaan omdat haar vriend haar kwam opzoeken. Toch wel jammer. Dus ’s ochtends de bus genomen naar San Martin de Los Andes, de weg (genaamd de 7 meren route) was echt super mooi. In San Martin wat uitkijkpunten bezocht met jongens van het hostel. Ik vond San Martin nog niet echt leuk, dus ik was al snel weer vertrokken. En ben ik de grens overgestoken naar Pucon in Chili. Door de aardbeving bleven nog steeds veel toeristen weg daar. Ik was ook de enige in het hostel. Maar er werkte een Amerikaanse jongen en de zoon van eigenaren (allebei gidsen), dus dat was wel gezellig. Vrijdagochtend moesten we om 6 uur verzamelen voor de hike naar de top van de vulkaan Villarica. De jongens van het hostel waren mijn gidsen. Toen ik mijn groep zag, schrok ik wel een beetje. Allemaal grote kerels. Dus ik zag de bui al hangen dat het een zware dag ging worden. Maar dat viel uiteindelijk toch behoorlijk mee. Twee jongens gingen alleen verder en de twee andere mannen, bleken een stelletjes te zijn. Niks mis mee natuurlijk, maar meer typische homo´s heb ik nog nooit gezien. Dus erg stoer waren ze niet. Toen we eindelijk boven was viel één van die mannen flauw. Drama….. We hadden geluk met het weer en een mooi uitzicht onderweg. Het is grappig om een actieve krater te zien, het stonk behoorlijk. Daarna zouden we naar beneden glijden. Dat vonden de mannen natuurlijk eng. Uiteindelijk ging eentje naar beneden samen met de gids. Hij raakte helemaal in paniek en kreeg een hartaanval. De ander kreeg toen ook bijna een hartverzakking. Na heel wat drama zijn zij uiteindelijk naar beneden gelopen en ben ik met de Amerikaanse jongen naar beneden gegleden, wel vet. Je moet wel goed remmen ander glijd je zo de afgrond in.
De volgende dag naar hotsprings geweest. Ik bleek me nog in de bustijd terug te hebben vergist, maar uiteindelijk met een lift van een tandarts met 2 anderen die in de hotsprings waren, waren we uiteindelijk op tijd terug voor de bus naar Valparaiso. En de volgende ochtend was ik dan in Valparaiso. Een gezellig stadje met marktjes en muziekanten. Het dorpje staat op de Unesco werelderfgoed lijst, want het is speciaal door z’n smalle straatjes en gekleurde huisjes met graffiti, erg leuk. Ik had leuke mensen in het hostel waar ik nog een dagje mee naar het strand ben geweest.
Woensdagmiddag en donderdag ben ik in Santiago geweest. Een leuke stad maar er is verder niet zo veel te zien. Dus vrijdag maar weer naar de grens over gestoken naar Mendoza.

Mendoza staat bekend om haar wijn. Dus natuurlijk een wijntour gedaan. Veel wijn geproefd, maar ook jam, tapenades en chocolade. Lekker. In de bus terug naar het centrum was wel te merken dat sommigen de wijn erg lekker vonden. En keek iedereen op straat raar op toen er bus met zingende mensen langs kwam. En ik heb ook nog geraft in Mendoza. Vanuit Mendoza weer de bus genomen naar Chilecito. We kwamen erg vroeg aan dus eerst nog een hele tijd met een Duits meisje op het busstation gezeten. Toen we eindelijk hadden ingecheckt en op zoek gingen naar info over het nabij gelegen park, bleek het erg duur te zijn. Dus toen heb ik dezelfde ochtend nog weer m´n boeltje gepakt en alleen de bus genomen naar een ander dorpje. In de bus zat ik naast een jongen uit BA. Met hem ben ik in een grappig pension belandt. Het was meer een huis met een vrije kamer, en ze hadden super schattige kindjes. Die hebben m´n hele tas door gezocht en wilden vanalles weten. De volgende dag naar een canyon geweest. Daarna weer de bus genomen. Door Pasen waren alle bus vol geboekt en moest ik een dag in La Rioja blijven. Na een dag wachten en twee bussen verder was ik dan weer op bestemming. Maar toen ik mijn tas openende in Cafayate schrok ik me dood. M´n halve tas was leeg gehaald. Slaapzak, kleren, opladers en nog veel meer. Na even een potje gejankt te hebben naar het politiebureau gegaan. Dat ging er allemaal erg professioneel aan toe. Ik heb nu een aangiftebewijs met op de achterkant een foutief aangiftebewijs, want in het hele politiebureau was geen printpapier. In Cafayate heb ik de hele tijd met twee Duitse meisjes opgetrokken. We zijn nog naar een quebrada geweest, rotsen met allerlei verschillende kleuren. Samen met Eva en Thekla de bus genomen naar Salta. Daar ben ik op opladers-jacht geweest en heb ik nog wat kleren kunnen kopen.
Vanuit Salta met z’n drieen de bus genomen naar Cachi. Een lief klein dorpje met alleen maar witte huisjes. We hebben geprobeerd daar een wandeling te maken. Maar Argentijnen en tijd gaat niet altijd goed. De brug die we moesten nemen was niet één uur weg maar 5 minuten. Dus ja de weg nooit gevonden. Er waren veel leuke mensen hier dus lekker uit eten met z’n allen. De volgende dag gingen we al weer verder. Samen met de Duitse meiden en een Duitse jongen, Dominik. Daar kwamen we terecht in een super hostel. We hadden het hele huisje voor ons zelf en midden in de quebrada. En er waren jonge hondjes en katjes. Een super tijd hier gehad. Beetje wandelen, uit eten en vooral niet te veel doen. Dominik vond het helemaal leuk dus die hebben we ´achter gelaten´. Samen met Eva en Thelka zou ik naar Iruya gaan. Maar halverwege ergens gestrand. Omdat zij nu geen tijd meer hadden ben ik de volgende dag alleen verder gegaan naar Iruya. Weer een erg mooi dorpje, maar verder niet veel gedaan. ´s Avonds met twee Engelsen nog een filmpje op m´n laptop gekeken. En volgende dag de bus weer terug genomen. Omdat ik slechte aansluiting had en een volgeboekte bus ben ik nog twee dagen in Purmamarca geweest voordat ik weer naar Chili ging. Donderdag was ik dan eindelijk in de droogste woestijn ter wereld, San Pedro de Atacama. Hier kwam ik Dominik weer tegen. En hebben we samen met twee meisjes van Alaska gemountainbiked in de woestijn. We zaten hier al op 4500 meter. Dus het eerste heuveltje omhoog was echt killing. Je raak snel uit adem en als je stopt duurt het lang voordat je weer een beetje een normale hartslag hebt door de droge lucht en weinig zuurstof. Maar je raakt er al wel snel aangewend. Ik had alleen de volgende dag geen stem meer door de droge lucht. En heb ik nog een tour gedaan naar geisers, waar het door de hoogte juist weer super koud was, onder nul graden.

Van hier ben ik naar het uiterste van Chili gegaan. Vanuit Putre kun je naar het nationaal park dat op de grens ligt met Peru. Ik had geluk want de hoteleigenaren hadden zakenpartners op bezoek en dat waren twee gidsen. Zij hadden een auto dus ben ik samen met hun een Duitse jongen door het park gereden. Erg mooi. ´s Avonds met ik met de twee mannen nog naar een hot spring geweest.

Toen ik aan dit verhaal begon zat ik dus in Putre waar ik een ander reisplan heb gemaakt. Inmiddels ben ik al lang in Bolivia.

Maar over Bolivia snel meer! Echt.

Liefs Marit

en voor foto´s http://picasaweb.google.com/101010643802735398884/BarilocheTMPutre#