Bolivia: Bolhoedjes, coca en blokkades.

Zoals gezegd een snelle up-date.
Vanuit Putre de bus genomen naar La Paz. Ik vond het best spannend om naar Bolivia te gaan. Op het busstation dan ook maar in een taxi gesprongen die me naar het hostel heeft gebracht. De volgende dag gelijk naar Coroico gegaan. En hoe, met z’n vijftienen in een minibusje. Niet gemaakt voor lange mensen. Coroico is omring door bananenbomen en coca-plantages tussen groene heuvels. In het internetcafé kwam ik twee Amsterdamse meisjes tegen, Lizze en Anna Sophie. We hebben ’s avonds samen wat gegeten. Anna Sophie gaat volgend jaar ook bedrijfskunde in Groningen studeren. Wel leuk dat ik haar straks weer tegen kom in Grünn. De volgende dag ben ik samen met hun naar Rurrenbaque gegaan, een dorpje aan de rand van de jungle. We werden om 1 uur gedropt met een groep toeristen op een kruispunt. En daar hebben we uiteindelijk 3 uur zitten wachten in de hitte en pislucht voordat de bussen kwam. Nou dat was zeker geen luxe. De bus moest eerst worden aangedrukt en er moest nog al eens wat worden gesleuteld. De hele weg was onverhard en enorm stoffig dus het was lekker stuiteren en stof happen. Natuurlijk kregen we midden in de nacht nog een lekke band. En ’s ochtends stapten we dan onder het stof en brak eindelijk de bus uit.
De volgende dag gingen we dan beginnen aan onze 3 daagse pampa’s tour. Ik zat in een groep samen met Lizze, Anna, Hubert (een echte Twentenaar) en nog 3 anderen. En Hubert werd lekker gek van ons meidengezeur. Maar we hebben natuurlijk ook nog veel gezien. Aapjes, heel veel krokodillen, roze dolfijnen, vogels, schilpadden en nog piranha’s gevist. Ik heb het ook nog aangedurfd om in het water te zwemmen. De dolfijnen zwommen om ons heen (ze zijn wild, dus komen niet naar je toe) en de piranha´s om onze voeten. Wel eerst even gecheckt of er geen alligators in de buurt waren.
Toen we terug waren van de pampa´s, zijn we met de drie motortaxi’s naar het busstation gegaan en de bus terug genomen. Deze bus was echt stukken beter en ik heb zelfs kunnen slapen. Maar toen belanden we om 7uur ´s ochtends in een file. Bleek er een weg blokkade te zijn. Dit is de normaalste zaak in Bolivia, dus we hadden eerst nog wel hoop dat het misschien niet zo lang zou duren. Gelukkig stopte de bus voor wat kraampjes zodat we wat konden eten. Het leek dat wij als enige er mee zaten dat er een blokkade was. Alle truckers zaten rustig te eten en een film te kijken. Om 4 uur toch maar besloten om naar het eerst volgende dorp te lopen. Samen met Lizze, Anna, Edwin (Nederlander) en Tom (Australiër) de blokkade over gelopen (dat mocht dan weer wel) en van daar konden we een taxi nemen naar Caranavi. Het stadje waar het allemaal om ging. Mensen hier hadden betaald voor een asfaltweg en een fabriek, maar die fabriek werd nu ergens anders neer gezet en de weg lag er ook nog steeds niet. Elke dag werd er in Caranavi gedemonstreerd en was er een manifestatie. Het nieuws veranderde ook elke dag, dan zou het de volgende dag afgelopen zijn en de andere dag zou het nog weken duren. In Caranavi was verder weinig te doen. Dagje naar het zwembad geweest en voor de rest beetje internetten en met z’n allen in bed een filmpje kijken. Het meest vervelende was nog wel dat we niet normaal konden eten. Letterlijk elk restaurantje verkocht rijst en kip. Nou daar ben je na een paar dagen echt wel meer dan zat van. Met Koninginnedag nog naar een karaoke-bar geweest, dus we hebben het nog wel een beetje kunnen vieren. De jongens wilden naar La Paz gaan lopen maar door de wisselende berichten stelden ze dat steeds uit. Want ons plan was om af te wachten hoe het de jongens was vergaan om dan zelf te gaan lopen. Het zou een wandeltocht van ongeveer 12 uur zijn en dat met volle tassen, dus we hadden geen zin om tussen twee blokkades vast te zitten. We hadden een man ontmoet die ook naar La Paz wilde en hij had een vriendin hier met een pick-up die naar La Paz gingen. Zij wisten een alternatieve route naar La Paz en wij mochten mee. Eerst hadden de jongens iedereen gevraagd in ons hotel, ongeveer 15 mensen. Maar dat vond de eigenaresse te veel en het zou ook nooit hebben gepast. Dus toen zijn wij met z’n vieren mee gegaan. Tegen de rest hadden we maar gezegd dat we gingen lopen. ’s Avonds en ‘s ochtends zijn Tom en Luis op zoek gegaan naar benzine, omdat het tankstation al helemaal leeg verkocht was. En uiteindelijk hadden ze ’s ochtends net genoeg benzine kunnen vinden om er te komen. Ondertussen was ons verhaal al uit gekomen en was iedereen boos op ons. Want iedereen wilde graag weg komen uit Caranavi. Samen met Luis en zijn familie, de eigenaresse en een chauffeur die de weg kenden vertrokken we dan. Bij de eerste blokkade kende de eigenaresse wat mensen, en na betaald te hebben mochten we er gelukkig door heen. We waren zogenaamd een spoedgeval omdat de vrouw last van haar been had, ik heb er vrij weinig van gemerkt. De rit zou 5 uur gaan duren. Onze chauffeur reed nog fijn een wiel de afgrond in en stonden we met z’n allen te duwen en op de achterkant te springen om onze auto te redden. Maar na 3 uur hadden we nog meer pech. Door een aardverzakking was de hele weg bedolven met stenen en bomen en zat er niks anders op dan teruggaan. De chauffeur wist nog wel een andere weg, maar dan moesten we wel weer door een andere blokkade heen. En die blokkade wilde ons er niet door heen laten. We zagen de bui al hangen dan we terug moesten en dat was echt het laatste wat we wilde. Gelukkig wilde Luis ook alles behalve terug. Een ander probleem was dat onze tank bijna leeg was. Ondertussen waren we al een andere pick-up tegen gekomen die naar La Paz wilde. Die had wat locals opgeplukt en die wisten waar benzine konden krijgen. Om de blokkade te omzeilen moesten we via kleine weggetjes om uiteindelijk weer op de goede weg te komen. Natuurlijk kwamen we nog vast te zitten. Uiteindelijk zijn we op de goede weg gekomen en hebben we benzine kunnen kopen. ‘s Nachts was het steenkoud (wat wil je op 5000 meter hoogte), en hebben we nog gezongen voor Tom zijn verjaardag. Na een eeuwigheid bereikten dan eindelijk om 7uur ’s ochtends La Paz, ondertussen deed alles al zeer en waren we allemaal redelijk verkleumd. We hebben het erg gezellig gehad, maar het was ook behoorlijk afzien. Geen stops om te eten en heb meerdere keren uit de bak moeten hangen om over te geven.

Gelijk naar een mooi hotel gereden, want dat hadden we toch wel verdiend. En konden we eindelijk weer iets normaals eten! ’s Middags ben ik met Tom naar de San Pedro gevangenis geweest. Op het plein hadden we afgesproken met “Charlie”, na hem betaald te hebben zorgde hij dat we binnen kwamen. Eerst werden we natuurlijk gefouilleerd, Tom heeft z’n camera wel gewoon naar binnen kunnen smokkelen. Daarna werden we naar een kantoortje geleid om te wachten op onze gids. De jongens werden onderweg gelijk al cocaïne aangeboden. Ik week niet van Tom zijn zijde af. Onze gids, die vastzat voor cocaïne smokkel, had 26 jaar in Amsterdam gewoond dus kon ik een beetje Nederlands met hem praten. Ook hadden we bodyguards, dat waren ook gewoon gevangenen. Zij stonden de hele tijd om ons heen de omgeving in de gaten te houden. Dus ik heb me eigenlijk helemaal niet onveilig gevoeld. We hadden nog snoepjes voor de kinderen meegenomen en Tom had wat sigaretten meegenomen om uit te delen. Stiekem heeft hij nog wat foto’s kunnen maken, want anders laten ze je betalen.

De San Pedro gevangenis is dus geen standaard gevangenis. De gevangene neemt z’n hele gezin de mee. Dus er wonen gewoon kinderen die naar school gaan. Er zijn winkeltjes, er worden cd’s verkocht, armbandjes. Iedereen probeert een baantje te hebben voor wat extra geld. Want hoe meer geld, hoe mooiere cel je kunt kopen. Er is ook beroemd boek overgeschreven, Marching Powder. Die moet ik nu dus nog gaan lezen.

Uiteindelijk zijn we gewoon levend uit de gevangenis gekomen en zijn we met z’n allen voor Tom zijn verjaardag uit eten geweest. Na het eten ging Edwin naar huis en zijn wij nog uit geweest, wat super gezellig was. En maandag moest ik jammer genoeg weer van iedereen afscheid nemen. Nu zit ik La Paz, en door de blokkades heb ik niet genoeg tijd om nog wat te gaan doen. Dus blijf ik nog een paar dagen in La Paz want zaterdag is Bert hier al. De tijd gaat dus echt heel snel.

Foto’s : http://picasaweb.google.com/101010643802735398884/Bolivia#
Later misschien nog wat meer foto’s die de anderen hebben gemaakt.